„W dziewiętnastowiecznej Europie występowały emigracje polityczne w różnorodnych wariantach, tak co do ich genezy, jak i rozmiarów oraz roli, jaką odegrały w dziejach swoich narodów. Jedne emigracje miały charakter <<masowy>> [...], inne ograniczały się do kilkudziesięciu, ale za to wybitnych, wygnańców. […] Wśród emigrantów politycznych przeważali zbiegowie przymusowi, którym groziła utrata wolności, a czasami i śmierć z rąk wrogów zewnętrznych lub z rąk ludzi pozostających w służbie grup rządzących, po przegranym powstaniu, nieudanej rewolucji, wykryciu spisku bądź fali represji skierowanych przeciw prawdziwymi i domniemanym opozycjonistom. […] Udawali się jednak na tułaczkę i tacy, którzy czynili to dobrowolnie, bez przymusu, tylko dla zademonstrowania swojego sprzeciwu wobec systemu panującego w ich ojczyźnie i dla zwalczania go z zewnątrz. [...]
Jako miejsce pobytu wybierano przede wszystkim takie kraje, gdzie nie groziło wydanie wrogom i gdzie istniała możliwość swobodnego kontynuowania działalności politycznej […] Klasycznymi państwami przyjmującymi emigrantów politycznych była Francja, Wielka Brytania, a także Szwajcaria. [...] Swobodnie mogli udawać się emigranci polityczni do Stanów Zjednoczonych Ameryki, ale dla najaktywniejszych był to kraj zbytnio oddalony od ich stron ojczystych. [...]
Wśród emigrantów politycznych znaleźć można przedstawicieli różnych klas i warstw, od wielkiej arystokracji ziemskiej po robotników, plebejuszy, chłopów. […] Jednakże, jeżeli uważniej przyjrzeć się trybowi życia i działalności, stanowi świadomości i poglądom na własną rolę społeczną i zadania, a przede wszystkim źródła utrzymania zdecydowanej większości czynnych politycznie emigrantów, to okaże się, że najbardziej kwalifikują się oni, niezależnie od tego, kim byli ich rodzice, do warstwy inteligenckiej.[...]
Stosunek społeczeństw udzielających gościny emigrantom był tak niejednolity, jak różne były w nich orientacje polityczne. Niewątpliwie duże znaczenie odgrywały takie okoliczności, jak tradycja dawniejszych stosunków między tymi narodami i państwami, bieżące interesy państwa-gospodarza w dyplomatycznej grze międzynarodowej, bliskość między celami ustrojowo-politycznymi, które chcieli osiągnąć po zwycięskim powrocie do kraju emigranci, a ustrojem i formami życia publicznego akceptowanymi przez część społeczeństwa dominującą w państwie przyznającym azyl. [...]
Udzielanie gościny nie ograniczało się często do samego przyjęcia na swe terytorium uciekinierów politycznych. Czasami, z konieczności, zwłaszcza, gdy było ich więcej, tworzono dla nich zbiorowe kwatery z wyżywieniem. [...] Ale w niektórych wypadkach, z zasady jednak pod naciskiem opinii publicznej, ciężar utrzymania skompromitowanych politycznie obcokrajowców brało na siebie, i to na lata, państwo.
Tak było przede wszystkim we Francji. Najwięcej wydano tam na wychodźców polskich, płacąc rok po roku, tzw. <<żołd>>, czyli stałe, comiesięczne zasiłki, ale udzielano także wsparcia emigrantom hiszpańskim czy włoskim. [...] W parze z tym szły jednak pewne rygory ograniczające nieco swobodę działania i przemieszczania się emigrantów. Odwrotnie wyglądała sytuacja w Wielkiej Brytanii, gdzie uchodźcy polityczni mieli całkowitą, w granicach obowiązującego prawodawstwa, swobodę. Tam bowiem z kolei nie kwapiono się z wypłacaniem przez skarb państwa stałych zapomóg wygnańcom politycznym.”
Prezentacja
Przytoczony fragment artykułu jest naukową analizą zjawiska emigracji politycznej – jej przyczyn, wizerunku i warunków życia emigrantów politycznych w XIX-wiecznej Europie. Upewnij się, że zastosowane w tym, fachowym przecież tekście, słownictwo jest dla Ciebie zupełnie jasne (definicje na podstawie: Portal Wiedzy PWN):
Rewolucja - gwałtowna zmiana ustroju politycznego i organizacji społecznej, odbywająca się przy stosunkowo szerokim udziale społeczeństwa i przy zastosowaniu środków pozaprawnych.
Restauracja - odzyskanie przez dynastię panowania w państwie, dawniej zwykle związane z przywracaniem starego ustroju.
Opozycja - ugrupowanie polityczne (partia, blok partyjny) przeciwne rządzącemu ugrupowaniu politycznemu lub rządowi.