1. Obraz Horacego Verneta przedstawiający walki pod Panteonem w czasie „dni czerwcowych” w Paryżu w 1848 r.
Pytania
Opis i analiza
- Przyczyną wybuchu powstania robotniczego w Paryżu w czerwcu 1848 r. była likwidacja przez nowy rząd „warsztatów narodowych” uznawanych za zakłady o niskiej wydajności i wylęgarnię wywrotowych haseł politycznych.
- 22 czerwca do ministra pracy Mariego udało 56 parlamentarzystów na czele z Louisem Pujolem. Rząd nie miał zamiaru spełnić przedstawionych przez nich postulatów. Na Placu Bastylii L. Pujol zorganizował mityng, na którym wezwał do walki zbrojnej. Na ulicy Bonne Nouvelle robotnicy ustawili pierwszą barykadę. Powstańcy opanowali robotnicze dzielnice miasta: św. Dionizego, św. Antoniego, Dzielnicę Hal, część Dzielnicy Łacińskiej. Robotnicy wystąpili pod czerwonymi sztandarami, domagając się reform socjalnych, zapewnienia pracy, poprawy jej warunków, ukrócenia wyzysku oraz prawa do zrzeszania się. 23 czerwca Zgromadzenie Narodowe powierzyło generałowi Louis Eugène Cavaignacowi dowództwo nad paryskim garnizonem oraz uprawnienia nadzwyczajne. Problemem powstańców było kiepskie uzbrojenie. Robotnicy zdawali sobie sprawę z tego, że nie mają w starciu z wojskiem zbytnich szans. Celem walk było ratowanie honoru i protest przeciw polityce rządowej. Hasłem walczących był okrzyk: Chleba lub ołowiu! Walki uliczne były niezwykle zacięte, mimo słabego wyposażenia powstańcy byli zdecydowani bić się do końca. Na stronę walczących przeszło kilka batalionów Gwardii Narodowej. Republikanie, uczestniczący w lutym w obalaniu monarchii lipcowej, teraz odcięli się od wystąpień robotniczych. Ostatnia barykada na Przedmieściu Św. Antoniego padła 26 czerwca.
- Rząd, poparty przez paryskie mieszczaństwo, z pomocą wojska stłumił robotnicze powstanie. Zabito 4 tys. robotników, 25 tys. tysięcy ludzi osadzono w więzieniach, z czego 15 tys. zostało osądzonych za uczestnictwo w starciach i zesłano do pracy w koloniach. Utratę poparcia dla republikańskich władz wykorzystał Ludwik Bonaparte, bratanek cesarza Napoleona. W powszechnym głosowaniu wygrał on wybory prezydenckie, które odbyły się 10 grudnia 1848 r. O jego zwycięstwie zadecydowało poparcie chłopów, wciąż przywiązanych do tradycji napoleońskich. Zyskał również głosy części mieszczaństwa upatrującego w nim gwaranta porządku i spokoju społecznego oraz rozczarowanych republiką robotników.
Kontekst geograficzny/historyczny
W Paryżu walki uliczne trwały od 22 do 24 lutego 1848 r. Ludwik Filip I abdykował, zaś władzę przejął rząd tymczasowy, który ogłosił Francję republiką i wprowadził demokratyczną konstytucję. Nowe władze ograniczyły czas pracy do 10 godzin w stolicy (11 godzin na prowincji) i zorganizowały dla prawie 100 tysięcy bezrobotnych paryżan „warsztaty narodowe” – przedsiębiorstwa, które były zorganizowane według odgórnych dyrektyw, bez związku z potrzebami rynku. Pozwolono na organizowanie zgromadzeń i zniesiono całkowicie cenzurę. Rząd wprowadził również powszechne prawo wyborcze i zagwarantował swobody polityczne. Wybory do jednoizbowego Zgromadzenia wygrali umiarkowani republikanie i monarchiści. Najmniej głosów zdobyli radykałowie. Gdy nowy rząd zlikwidował warsztaty i zdecydował o wysłaniu części bezrobotnych do pracy na prowincji, w dzielnicach zamieszkanych przez biedotę i proletariat 22 czerwca 1848 r. wybuchło kolejne powstanie, nazwane „dniami czerwcowymi”. Zostało ono krwawo stłumione przez wojsko i policję.
Links
http://pl.wikipedia.org/wiki/Plik:Lar9_philippo_001z.jpg obraz autorstwa Henri Felix Emmanuel Philippoteaux zatytułowany "Lamartine, przed Hôtel de Ville, w Paryżu, odrzucający czerwoną flagę" 25 lutego 1848.
Prezentacja
Horacy Vernet (1789 – 1863) – malarz i grafik francuski tworzący w nurcie naturalizmu. Malował bitwy napoleońskie, sceny wojskowe, batalistyczne, myśliwskie i portrety. Był dyrektorem Akademii Francuskiej w Rzymie. Wykonał też litografie i drzeworyty, ilustrujące książkę L. de l`Ardèche`a Historia Napoleona (1839).W swej szkole w Rzymie wykształcił wielu polskich artystów: Januarego Suchodolskiego i Józefa Brodowskiego. Zmarł w Paryżu i został pochowany na Cmentarzu Montmartre w Paryżu. Do jego ważniejszych prac zalicza się: Bitwa pod Jammages (ogromny obraz batalistyczny znajdujący się w Wersalu), Bitwa pod Vadlmy, Śmierć księcia Józefa Poniatowskiego, Bitwa pod Wagram, Bitwa pod Jeną, Targ niewolników, Bitwa pod Isly, Żołnierz spod Waterloo, Mazepa.
Panteon w Paryżu – dawny kościół św. Genowefy w Dzielnicy Łacińskiej, wg projektu Jacques'a Germaina Soufflota. Jego budowę zakończono w 1789 r. Panteon paryski jest klasycystyczną budowlą na planie krzyża greckiego z kopułą centralną i 4 spłaszczonymi kopułami bocznymi oraz z kolumnowym portykiem wejściowym. Jest on wzorowany na rzymskim. Od 1791 r. jest miejscem spoczynku wielu sławnych Francuzów i Francuzek. W krypcie Panteonu znajdują się m.in. grobowce: Woltera, Jana Jakuba Rousseau, Honoré Mirabeau, Victora Hugo, Emila Zoli, Jeana Jaurèsa, wynalazcy pisma dla niewidomych Louissa Braille'a, fizyków Paula Langevina, Piotra Curie, Marii Skłodowskiej-Curie, chemika Marcelina Berthelota, generała F. Marceau, przywódcy ruchu oporu z czasów II wojny światowej - Jeana Moulina. Dwukrotnie próbowano przywrócić mu funkcję religijną, lecz od 1885 r. ostatecznie przeznaczono go na mauzoleum.