Cała ta masa nowej ludności dzieli się na trzy klasy zostające w odmiennych liniach albo szczeblach, oznaczonych przez ich nawyknienia, majątki i właściwy charakter. Najpierwsza klasa nazywa się forest men (leśni ludzie), zajmuje pierwszą linię od strony ludów indiańskich. Są to właściwie mówiąc nomadowie. Nie uprawiają wcale ziemi i innego nie mają zatrudnienia oprócz krążenia pośród lasów i handlu z dzikimi narodami. Przepędzają częstokroć lata całe wśród pustyń i nie mają stałego siedliska. Chatka okryta korą drzewną i wsparta na dwóch tykach, wielki ogień rozłożony od strony wschodu, długie nakrycie, w które obwijają się, idąc do spoczynku, nogi obrócone do ognia i głowa pod dachem;(…) Skoro tylko spostrzegą, że liczba zwierzyny się pomniejsza, że ludność wzrasta i wymaga założenia court – house, przenoszą się o czterdzieści lub pięćdziesiąt mil dalej, dla szukania, mówią oni, więcej środków wyżywienia i więcej wolności i nie chcą mieć do czynienia z sprawiedliwością. (…) Po ludziach leśnych następują first settlers (pierwsi rudownicy), drugą stanowiący linię. Lubo ci wiele mają podobieństwa do pierwszych, są jednakże więcej stale osiadli, mniej się spuszczają na wyżywienie z polowania, hodują bydło, rudują kawałki ziemi, nie większe jednak zawsze nad potrzebę; a ponieważ mniej są tułającymi się, staranniej nieco urządzają mieszkania swoje. Szałasy ich (…)są szersze w górze aniżeli u dołu, zewsząd mają szpary, i niekiedy otoczone bywają wielkimi, dwanaście stóp wysokimi palisadami; zbudowane są z drzew nie obrobionych, między którymi pozostałe miejsca próżne zatykają gliną mieszaną z sieczką; dach okryty bywa korą lub wiórami drzewa; komin składa się z kamieni w słup ułożonych u końcowej ściany mieszkania (…). Zdarza się często, iż rudownicy ci zwracają na siebie zemstę lub chciwość dzikich, którzy na nich niekiedy w ich siedzibach uderzają. W takim razie Amerykanin broni się mężnie; żona jego nie waha się wziąć strzelby do ręki, a stając przy której szparze, ciągle nią strzela; (…)Dopóki dzicy nie opanują zdradą podobnego domu lub nie zdołają podłożyć ognia, natarcie ich zawsze prawie jest bezskuteczne i Amerykanin bywa niezwalczony; ale wówczas zostawać musi przez cały miesiąc nieraz zamkniony, z obawy podejścia, dopóki przez podarunki i układy nie ułagodzi gniewu dzikich i nie zawrze z nimi sojuszu. Ci pierwsi rudownicy zwykle przez lat pięć albo sześć tylko zostają na miejscu, po których ludność cała, posuwając się zawsze naprzód, ustępuje miejsca tzw. great – settlers, którzy stanowią trzecią linię i są prawdziwymi rolnikami; otrzymują od tych, co miejsce ich zajmują, pewne wynagrodzenie, nie jako wartość gruntów, które do nich nigdy prawie nie należą, lecz za małe rudunki, które tam uskutecznili, a nade wszystko dla zachowania ich przyjaźni. Trzecia ta klasa great – settlers składa się z zamożnych rolników rozmaitego stanu, którzy mając zbyt liczną rodzinę, posunęli się w głąb kraju, szukając tańszych gruntów, aby mając ich więcej, mogli każdemu dziecku dać osobną osadę. Lecz w stosunku do niepodległości, jaką im zapewniają małe ich majątki, są oni roztropni i szukając bezpieczeństwa swego i swoich rodzin, nie chcą być bardzo blisko dzikich; (…)Skoro great – settler obejmuje w posiadanie nowe grunta swoje, rozwala wkrótce chatę swego poprzednika i na jej miejscu porządny dom ciesielską robotą buduje; karczuje zaraz wielkie przestrzenie, otacza je rowami, zapuszcza łąki, sadzi ogrody, i żyje w bezpieczeństwie, obfitości i szczęściu.